Sytuacja, w której rodzina planuje powiększenie i wprowadzenie kolejnego dziecka na świat, może budzić obawy co do reakcji pierworodnego. Rodzice niekiedy borykają się z lękiem, że ich starsze dziecko poczuje zazdrość lub odrzucenie, kiedy zostanie zmuszone do dzielenia się uwagą i czasem rodzicielskim z nowym rodzeństwem. Możliwe jest, że na taką zmianę w rodzinnej dynamice, pierworodne może reagować smutkiem, gniewem lub regresją do wcześniejszych faz rozwoju. Jednakże odpowiednie zachowanie i cierpliwość ze strony dorosłych mogą okazać się kluczowe dla budowy trwałych więzi miłości i akceptacji między rodzeństwem.
Współcześnie wiele par decyduje się na ograniczenie swojej prokreacji do jednego dziecka. W społeczeństwie dominuje model rodziny 2+1, składający się z dwójki dorosłych i jednego potomka, a coraz częściej spotykany jest również model 1+1, składający się z samotnego rodzica i jego dzieci. Sytuacja jedynaków jest unikalna – nie muszą oni rywalizować o uwagę i czas swoich rodziców z innymi. Mają oni pełne prawo do cieszenia się z pełnej uwagi rodzicielskiej, nie muszą dzielić swoich zabawek ani przestrzeni w pokoju z braćmi czy siostrami. Nie ma też rywalizacji o czas spędzany przed telewizorem lub komputerem.
Gdy rodzina decyduje się na powiększenie swojego składu o kolejnego potomka, znacząco zmienia się struktura domowej dynamiki. To wpływa na organizację życia codziennego i układ przestrzenny w domu, jak również na role i obowiązki każdego członka rodziny. Zmiana ta najbardziej odczuwalna jest dla pierworodnego, który po raz pierwszy staje się starszym bratem lub siostrą, a jego dotychczasowe życie ulega całkowitej przemianie.
Wprowadzenie noworodka do rodziny sprawia, że pierworodne musi zacząć dzielić uwagę rodziców. Ta zmiana jest najbardziej dotkliwa dla starszego dziecka w pierwszym roku życia noworodka, kiedy to matka musi poświęcić znacznie więcej czasu niemowlęciu. Może to być źródłem intensywnego stresu dla starszego dziecka. W drugim roku życia młodsze rodzeństwo zaczyna coraz lepiej poruszać się i komunikować, co może oznaczać dla pierworodnego zdobycie towarzysza do zabaw. Jednakże, może się zdarzyć, że starsze dziecko zacznie odczuwać niechęć do młodszego, gdy ten zaczyna przeszkadzać mu w samotnych zabawach.